Πώς αξιολογείτε μια ταινία;

[Πολύνιους]

Εγώ η ίδια έχω μπερδευτεί με τον τρόπο που αξιολογώ μια ταινία, δηλ. πόσο θετική παρουσίαση θα της κάνω ή τι βαθμό θα βάλω στην IMDb. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.

Για παράδειγμα, έχω βάλει 10* στο Αρμαγεδόν, που με έχει στιγματίσει από μικρή, από εκεί ξεκίνησε η αγάπη μου για τον Ben Affleck και τους Aerosmith, και άρα ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τις καλλιτεχνικές μου προτιμήσεις, την έχω δει άπειρες φορές και την έχω μάθει απ' έξω και έχω βάλει 8* στον Ψαλιδοχέρη, αλλά αν κάποιος με ρωτήσει ποια θεωρώ καλύτερη ταινία, σίγουρα θα πω τον Ψαλιδοχέρη, γιατί η ιστορία ήταν πιο έντονη, η σκηνοθεσία πιο ιδιαίτερη και γενικά την θεωρώ ταινιάρα, που απλώς εμένα δεν στιγμάτισε τόσο.

Καταλήγω στο ότι όταν είναι να ψηφίσω στην IMDb βαθμολογώ σχετικά ξεκάθαρα αναλόγως με το πόσο μου άρεσε, αλλά στην πραγματικότητα πιστεύω ότι μια ταινία είναι καλύτερη από μια άλλη, και ξέρω πως σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι επειδή κάποιοι μου έχουν επιβάλλει κάποια έργα σαν αριστουργήματα, αλλά επειδή ξεχωρίζω σ' αυτά κάτι το μεγάλο. Κάπως σα να κρίνω με την λογική μου, που βέβαια λογική κ τέχνη δεν πάνε κ πολύ μαζί.

Βασικά μου κριτήρια, τελικά, είναι το πόσο μου μίλησε εμένα προσωπικά, έπειτα πόσο η αισθητική της συμβαδίζει με την δική μου (π.χ. τον Αλμοδοβάρ δεν μπορώ καν να τον αξιολογήσω, γιατί πολύ απλά δεν γουστάρω την αισθητική του) οπότε έπειτα ... η σκηνοθεσία; η φωτογραφία; οι ερμηνείες; δεν ξέρω τι ακριβώς...

Εσείς πώς αξιολογείτε μια ταινία; Διχάζεστε όπως κι εγώ άραγε;!

[Φαροφύλακας]

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που θίγεις, Πολύνιους.

Προσωπικά, δεν πιστεύω στην αντικειμενική αξία της τέχνης. Πιστεύω πως η τέχνη έχει αξία μόνο μέσα στην υποκειμενική της σχέση με τον δέκτη. Κι έτσι, για παράδειγμα, εμένα δεν μου λέει τίποτα η άποψη ενός κριτικού. Και είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα κι οι κριτικοί διαφωνούν μεταξύ τους.

Όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ βαθμολογώ τις ταινίες καθαρά και μόνο σε σχέση με το πώς τις βίωσα. Εάν για παράδειγμα μια ταινία υποτίθεται πως είναι αριστούργημα, όμως εγώ την βαρέθηκα, θα της βάλω έναν χαμηλό βαθμό. Για εμένα έχει μια χαμηλή αξία.

Αντίστροφα, εάν μια ταινία είναι μπι-μούβι, κιτσάτη ή φέρει κάποιο άλλο απαξιωτικό στίγμα, αλλά εμένα μου άρεσε είτε σαν σύνολο, είτε για μικρότερα πράγματα που προσωπικά ξεχωρίζω κι εκτιμώ, θα της βάλω ένα υψηλό βαθμό.

Κι είναι χαρακτηριστική κι η ηλικία, που και πάλι σωστά αναφέρεις. Οι άνθρωποι αλλάζουμε μέσα στα χρόνια, η ψυχοσύνθεση, ο τρόπος πρόσληψης. Έτσι π.χ. η σειρά Battlestar Gallactica με συνεπήρε, όταν την παρακολούθησα μικρός, καθώς ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και μαγικό, ενώ τώρα αντί για πρωτόγνωρο, έχει ένα νοσταλγικό φορτίο, και μου φαίνεται απλοϊκή παρά μαγική.

Το παιδί που ήμουν του έδινε 10 άριστα! Ο μεγάλος που είμαι του δίνει 6 (και πάλι, επειδή προσμετράται θετικά η γλυκιά νοσταλγία). Έχει αντικειμενική αξία το Battlestar Gallactia; Ποιος μπορεί να θέσει, πραγματικά, αντικειμενικά κριτήρια για την τέχνη; Προσωπικά δεν πιστεύω πως γίνεται. Τί να εκτιμήσουμε; τις καλές ηθοποιίες, για παράδειγμα; Και πώς θα κρίνουμε αντικειμενικά μια καλή ηθοποιία ή και γιατί να έχει απαραίτητα μια θετική αξία η "καλή ηθοποιία"; Πιστεύω, για παράδειγμα, πως όταν ο Σάινφελντ γελάει κάτω από τα μουστάκια του, την ώρα που υποκρίνεται, πράγμα που θα έλεγε κανείς πως είναι μια κακή ερμηνεία, προσθέτει σε αυτό που προσλαμβάνω, παρά αφαιρεί.

Έχω δημιουργήσει λογαριασμό στην imdb για τον γιο μου, και μπαίνει και βαθμολογεί τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που βλέπει και δίνει, σχεδόν σε όλες, 10! Και ξέρω πως αυτή είναι η πιο τίμια βαθμολογία που υπάρχει. Αυτήν την στιγμή γι' αυτόν, η μαγεία που ζει, αξίζει αυτό το 10 με το παραπάνω. Και ρεφάρει το 5 που μπορεί να έβαλε κάποιος ενήλικας που έχει χάσει την ικανότητα να βυθίζεται σε κόσμους παραμυθένιους και που όμως γι' αυτόν, το ξενέρωτο 5άρι του είναι εξίσου τίμιο.

Εάν θα έψαχνα να βρω μια πιο "αντικειμενική" εκτίμηση μιας ταινίας, θα κοιτούσα την βαθμολογία που βγάζει στην imdb. Από την άποψη πως είναι ο μέσος όρος της υποκειμενικής εκτίμησης ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος των θεατών, από διαφορετικό φύλο, ηλικία, κουλτούρα.

[Ίζι]

Έχω δημιουργήσει λογαριασμό στην imdb για τον γιο μου, και μπαίνει και βαθμολογεί τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που βλέπει και δίνει, σχεδόν σε όλες, 10! Και ξέρω πως αυτή είναι η πιο τίμια βαθμολογία που υπάρχει. Αυτήν την στιγμή γι' αυτόν, η μαγεία που ζει, αξίζει αυτό το 10 με το παραπάνω. Και ρεφάρει το 5 που μπορεί να έβαλε κάποιος ενήλικας που έχει χάσει την ικανότητα να βυθίζεται σε κόσμους παραμυθένιους

Με συγκίνησε πολύ αυτό. Τι κρίμα που όταν μεγαλώνουμε δεν μπορούμε πια να νιώσουμε (τουλάχιστον σ' αυτή την υπέροχη ένταση) τη μαγεία, την έκπληξη, την έλξη που μας προκαλούσαν τα αγαπημένα μας αναγνώσματα και ταινίες όταν ήμαστε παιδιά Το έχω βιώσει με πολλά απ' αυτά που με ξετρέλαιναν κάποτε. Σήμερα μου φαίνονται ψιλοαφελή. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να τα θυμάσαι, παρά να τα ξαναβιώνεις.

Για να απαντήσω στο ερώτημα του νήματος, δεν βαθμολογώ συχνά, όμως όταν βαθμολογώ δεν σκέφτομαι ούτε τη σκηνοθεσία, ούτε τις ερμηνείες, ούτε τίποτα. Υπάρχουν ταινίες με συγκλονιστικές ερμηνείες, τέλεια φωτογραφία, φανταστική μουσική, πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και πλοκή με ρυθμό και ανατροπές, που όμως εμένα δεν μου αρέσουν. Π.χ. το Fight Club. Δέκα χρόνια πριν είχα πολλή όρεξη να αναλύω τα της τέχνης, και μπορεί και να έλεγα ότι είναι ένα αριστούργημα, γιατί πράγματι του αναγνωρίζω όλα τα παραπάνω. Τώρα είμαι λίγο πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου και οι βαθμολογίες μου λίγο πιο ενστικτώδεις. Δεν είμαι σίγουρη ότι το εξηγώ καλά.

[Πολύνιους]

Συμφωνώ στο "ενστικτώδες" που λες Ίζι, κι εγώ αφήνω το ένστικτό μου περισσότερο τώρα τελευταία, γι' αυτό και βαθμολογώ σχεδόν αμέσως αφού τελειώσει η ταινία, για να θυμάμαι όσο πιο ακριβώς γίνεται αν την ευχαριστήθηκα και πόσο.

Αλλά είναι και κάποιες φορές, που αν η ταινία δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν είναι ότι ΔΕΝ μου άρεσε κιόλας, τότε βάζω κατιτίς παραπάνω αν μου φανεί καλοστημένη. Νομίζω το βλέπω κάπως σαν φόρο τιμής στους καλλιτέχνες που δούλεψαν

Κ είναι και κάποιες ταινίες που τις θεωρώ τρισγμέγιστες.. Η λάμψη, πχ, τώρα που την θυμήθηκα..είναι θεϊκή ταινία, ο Κιούμπρικ έχει θέμα μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια και το αποτέλεσμα είναι τόσο εξαιρετικό που ανεβαίνει σε τρελό λέβελ που, κατά την γνώμη μου, είναι άλλες ταινίες που δεν θα φτάσουν ποτέ.

[Λορένα]

Αξιολογω την ταινια, με βαση την αισθηση που μου αφησε στο τελος..

Δυστυχως δεν πολυμπαινω σε λεπτομερειες, οπως : ποσο τελεια επαιξε ο συγκεκριμενος ηθοποιος, ή ποσο καλη ηταν η σκηνοθεσια. Περισσοτερο εστιαζω στο σεναριο και αν οι ηθοποιοι υποστηριξαν και ταιριαξαν στον συγκεκριμενο ρολο.

Επισης... ομολογω πως θα με επηρεασει καπως.. και το αν η ταινια ειναι εκτος των γουστων μου, οπως καποια κοινωνικη πχ. σιγουρα ομως θα εκτιμησω αν ηταν καλη..

[Ζόφος]

Θέμα χρόνου για μένα. Πόσα πράγματα θα μου μείνουν δηλαδή από μία ταινία. Πχ πρόσφατα είδα το Crimson Peak, που ενώ είναι καλογυρισμένο σεναριακά δε μου είπε τίποτα, και γι'αυτό δε μου μείναν πολλά και δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Οπότε παίζει ρόλο το σενάριο αλλά και πως θα το αποδώσει ο σκηνοθέτης. Δε γίνεται να πούμε ήταν καλή η ταινία όταν μας έχει μείνει μόνο μία εντυπωσιακή σκηνή (ή και καμία).

[Τόνιασινε]

Εγώ πάλι ενώ δεν μπαίνω σε κάποιο σάιτ για να ψηφίσω και να βαθμολογήσω κάποια ταινία, σίγουρα πιστεύω πως όταν αξιολογούμε κάτι, το πιο σωστό είναι να το κάνουμε έχοντας στο μυαλό μας κάποια κριτήρια, πέραν των γούστων μας και του τι μας άφησε προσωπικά εμάς. Δηλαδή μπορεί να δω ένα είδος ταινίας που ίσως εμένα δε μου λέει τόσα πολλά όσο ένα άλλο είδος, αλλά το σωστό είναι να δίνεται μια αξιολόγηση βάση του τι ήθελε να πετύχει η ταινία κι αν το κατάφερε. Αν για παράδειγμα μου αρέσουν οι ευρωπαικές κωμωδίες κι έχω αδυναμία σ αυτές, όταν δω μια αμερικάνικη παραγωγή με το δικό της στυλ και χιούμορ, για να αξιολογήσω το αν ήταν καλή ή όχι, θα τη συγκρίνω με τα αμερικάνικα πρότυπα και του τι περιμένω από ένα φιλμ τέτοιας παραγωγής. Αν μπω στο τρυπάκι να τη συγκρίνω με το ευρωπαικό χιούμορ σίγουρα θα την αδικήσω επειδή το χιούμορ των ιταλών ή των γάλλων είναι πιο κοντά στα γούστα μου. Αυτό δε σημαίνει κάτι όμως. Αν έχει πετύχει το στόχο της η ταινία σαν ταινία και γι αυτό για το οποίο ήταν προορισμένη να είναι είναι μια καλή ταινία. Και φυσικά αφού την έχω κατηγοριοποιήσει σωστά μετά παίζουν ρόλο το αν μου άρεσε, η σκηνοθεσία, το σενάριο, το ύφος, οι διάλογοι, η πρωτοτυπία της, το πετυχημένο κάστινγκ, οι καλές ερμηνίες, το αν μου είπε κάτι ή ήταν παντελως αδιάφορη εώς και κουραστική και πάρα πολλά άλλα. Πάντως όλα παίζουν ρόλο. Κανένα κομμάτι δεν είναι ασήμαντο. Ακόμα και λεπτομέρειες μπορεί να χαντακώσουν ή να αποθεώσουν μια ταινία.

[Ξενέρωτας]

Μονο μια φορα στο γυμνασιο ειχα κατσει να ασχοληθω με το ποιες και ποσες ταινιες εχω δει και να τις βαθμολογησω, αλλα ποτε ξανα. Για μενα οι ταινιες χωριζονται σε αυτες που θελω να ξαναδω, και σε αυτες που δεν θα επρεπε να ασχοληθω. Ομολογω οτι οταν βλεπω να ασχολειστε με το τι βαθμο ειχατε βαλει στο imdb, μου φαινεται σαν να παιζετε ενα ιδιορρυθμο, δικο σας παιχνιδι

[Τόνιασινε]

Ούτε κι εγώ δίνω ιδιαίτερη βάση σε βαθμολογίες και νούμερα. Αυτό όμως που λες είναι μια μικρή παγίδα. Κάθε ταινία που έχεις δει και είναι καλή θέλεις να την ξαναδείς? Και όποια δε θέλεις να την ξαναδείς σου φάνηκε απαραίτητα τόσο κακή ώστε δεν άξιζε να ασχοληθείς? Δε νομίζω πως μπορούν να υπάρξουν μόνο δύο κατηγορίες κατάταξης..

[Ξενέρωτας]

Κοιταξε, δε μιλαω για καταταξη, αλλα για πρακτικο ζητημα, που στην τελικη συνοψιζεται στο "ξαναβλεπω"/"δεν ξαναβλεπω". Απο κει και περα σηκωνει συζητηση.

Το Grave of Fireflies το ειδα μια φορα, μου αρεσε, το θεωρω μικρο αριστουργημα, αλλα δεν εχει να μου προσφερει κατι αμα το ξαναδω (πχ. δραση και θεαμα) και ειναι τοσο θλιβερο που θα με ξαναχαλασει.

Μια ταινια που απλα θεωρησα οτι εχασα το χρονο μου μαζι της ηταν μια γαλλικη ταινια Ε.Φ., το Marche et Avril. Δεν την καταλαβα και ουτε ενιωσα την αναγκη να την ξαναδω για να την καταλαβω κατι καλυτερα.