Σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο

[Μυρμηγκοφάγος]

Ίζι, αν σου αρέσουν τα prison drama, θα μπορούσες να δοκιμάσεις το Le trou (1960) και να μου πεις και μένα μετά, αν όντως θυμάμαι καλά που νομίζω ότι υπάγεται στο συγκεκριμένο θέμα

Πάντα προσπαθώ να σπάσω αυτόν τον τοίχο και να βρεθώ μαζί με τους πρωταγωνιστές, θέλουν δε θέλουν και υποψιάζομαι ότι αυτό μου προκαλεί μια οικειότητα και συνεπώς αδιαφορία όταν συμβαίνουν, με συνέπεια την πλήρη αδυναμία μου να τις θυμηθώ. Μια όμως χαρακτηριστική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή για μένα - πέρα από αξέχαστη - είναι στο Adieu Philippine (1962), αλλά αν ήμουν γυναίκα δεν νομίζω θα μου έκανε κάποια εντύπωση

[Πολύνιους]

Είναι το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου το ίδιο πράγμα ή παραπλήσιο αυτού που λέμε "αυτοαναφορικότητα"; Ή, όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια meta-cinema; Κι αν ναι, μπορείτε να μου προτείνετε ταινίες των οποίων το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό έχει αποφασιστική σημασία για την ίδια την πλοκή τους; Δεν θέλω δηλαδή σκέτες στιγμές αυτοαναφορικότητας - ελπίζω να το εξηγώ καλά.

Δεν είναι το ίδιο πράγμα, αλλά όπως και στο θέατρο απ' όπου ξεκίνησε (Μπρεχτ ), έχει αυτήν την σημασία: έργο και θεατής ζουν στον ίδιο κόσμο/χώρο, με στόχο να μην ταυτιστεί ο θεατής με την ιστορία, τους χαρακτήρες, αλλά να του υπενθυμίζεται πως αυτό είναι ένα έργο και να αποστασιοποιηθεί για να καταφέρει να τους "κρίνει"...

Θα δω κι εγώ καμιά απ' τις ταινίες που λέτε πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανοίξατε κορίτσια!

Επίσης αν έχω καταλάβει καλά αυτό που ψάχνεις, τίγκα αυτο-αναφορική είναι η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης, όχι τρόμου, βέβαια, αλλά ταινιάρα...

[Ίζι]

Το Masters of Horror είναι μια ανθολογία μίνι-ταινιών τρόμου (δεν ξεπερνούν τη μία ώρα), φτιαγμένων για την τηλεόραση από γνωστούς σκηνοθέτες του είδους, όπως ο Κάρπεντερ και ο Αρτζέντο. Το παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αν και είναι κάπως άνισο. Κάποια επεισόδια είναι πολύ καλά, άλλα μέτρια, άλλα τελείως αδιάφορα.

Εδώ γράφω γιατί ανάμεσα στις ταινιούλες αυτές βρήκα ένα αληθινό διαμάντι. Το Cigarette Burns του Κάρπεντερ. Φέρτε στο μυαλό σας κάτι ανάμεσα σε Mouth of Madness του ίδιου, Ένατη Πύλη του Πολάνσκι και Δαιμονισμένο Άγγελο του Πάρκερ, στο πιο φρικουλιάρικο.

Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που προσλαμβάνεται για να αναζητήσει τη σπανιότερη ταινία στον κόσμο, μια ταινία-θρύλο που οδηγεί τους θεατές της στην παραφροσύνη και σε πράξεις απίστευτης βιαιότητας, σκορπώντας γύρω της τον πόνο και το θάνατο.

Το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας είναι έντονο εδώ.

@Χήθκλιφ, όσο την έβλεπα σκεφτόμουν ότι αν γνωρίζω έναν πραγματικό άνθρωπο που θα αναζητούσε και θα έβλεπε ευχαρίστως μια ταινία σαν αυτή της ιστορίας, αυτός μάλλον είσαι εσύ.

[Χήθκλιφ]

Ίζι από όσα γράφεις συμφωνώ πως μια τέτοια ταινία θα μπορούσε να μου γίνει έμμονη ιδέα μέχρι να καταφέρω να την δω (με όποιες πιθανές συνέπειες!) Μου κίνησες το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο επεισόδιο και θα το ψάξω!

Πρόσφατα είδα την διαβόητη "Guinea Pig 2 - Flowers of Flesh and Blood" (1985) και σκεφτόμουν πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία (σπάσιμο του τέταρτου τοίχου) γι' αυτό ίσως να σε ενδιαφέρει αλλά υποθέτω πως θα την έχεις δει ήδη... (απορώ γιατί εγώ άργησα)

[Ίζι]

Ναι, την έχω δει. Δεν θυμάμαι καν να έχει πλοκή... Μόνο αποστροφή μου προκάλεσε. Εσένα πώς σου φάνηκε;

[Ίζι]

Χήθκλιφ! Βγήκε συνέχεια του All Hallow's Eve, με 4,8 ακριβώς όπως και η πρώτη Βλέπω βέβαια πως έχει τελείως διαφορετικούς συντελεστές, και λείπει και ο θεϊκός κλόουν. Θα το δω σύντομα πάντως και θα γράψω εντυπώσεις.

[Χήθκλιφ]

Θα την δω Ίζι!! Χωρίς τον φρικιαστικά υπέροχο κλόουν (Χι! Χι! Χι!) όμως θα λείπει το καλύτερο κομμάτι...
(τουλάχιστον ως προς την βαθμολογία είναι σταθερή η αξία της )

Τώρα παρατηρώ πως δεν σου απάντησα για το «Λουλούδια από σάρκα και αίμα»... ήταν νοσηρή εμπειρία θέασης, σαν να παρακολουθώ μέσα από καθρέφτη διπλής όψης να συμβαίνει πραγματικά. Το τέλος πάντως, όπου ο ψυχάκιας σαμουράι μας ξεναγεί σιγοτραγουδώντας ανατριχιαστικά στην «συλλογή» της υπέρτατης σήψης ήταν το πιο ενδιαφέρον σημείο και το πιο αποτρόπαιο.

[Μεταλλαγμένη]

Μου έχει εντυπωθεί έντονα στο μυαλό η αρχή και το τέλος της ταινίας The Libertine (2004) όπου ο Τζόνι Ντεπ υποδύεται τον πολύ γνωστό Άγγλο ποιητή Τζον Γουίλμοτ. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς "σπασιμο τέταρτου τοίχου" καθώς μιλά στην κάμερα σαν Τζον Γουίλμοτ αλλά νομίζω ότι μειώνει, σε κάθε περίπτωση, αρκετά την απόσταση με τον θεατή.

Μια από τις καλύτερες ταινίες με τον Τζόνι Ντεπ (την αδικεί το 6,4 ένα 7,5 άνετα της έβαζα) και η συγκλονιστικότερη ερμηνεία του, κατά την ταπεινή μου άποψη. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε φαν του ηθοποιού και μη.
Παραθέτω την αρχή. Ο επίλογος κυκλοφορεί στο youtube και είναι απλά ανατριχιαστικός σε συνδυασμό και με την μουσική αλλά, συμβουλή μου, μην τον δείτε πριν δείτε την ταινία.

[Μεταλλαγμένη]

Deadpool. Χωρίς πολλά λόγια

[Ίζι]

Ντάξει ο Deadpool δεν έσπασε απλώς τον τέταρτο τοίχο... τον θρυμμάτισε.