Καλές ταινίες που εμάς δεν μας άρεσαν

[Έλλη Μ]

Μμμ... Ειπα -μετά το Melancholia- να τον αφήσω στην ησυχία του. Κι αυτός στη δική μου, φυθικά

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ωραία! Χώρισαν οι δρόμοι σας!!

Για πες τώρα άλλες ταινίες που δεν σου άρεσαν!!

[Έλλη Μ]

Κοίτα να δεις, Νικόλα, ανάμεσα στα πολλά μου ελαττώματα, αναγνωρίζω κι ένα προτέρημα το οποίο ήρθε σταδιακά: δεν έχω κανένα προβλημα να αναθεωρήσω άποψη για οποιοδήποτε έργο (συνηθως αυτα που έχουν καταχωρηθει αρχικά με αρνητικό προσημο, μιας και το αντιθετο σπανιως εχει συμβεί), ακόμη κι όταν έχω υπάρξει έντονος πολέμιος του στο παρελθον. Φερ' ειπείν, όταν είχα δει το Dogville (2003) ήμουν 25-26 χρονών και η τότε εκδοχή μου δεν ήταν τόσο κυνική και πραγματίστρια, με αποτέλεσμα να με ζορίσει πάρα πολύ η εκδικήτρια Γκρεης που έβαλε τον μπαμπά να τους δείξει αυτός (δικαίως), ενώ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μου έχτιζε μια άλλη Γκρέης. Νομίζω οτι αν την ξαναδώ τώρα, θα της σφίξω το χερι και θα της πώ: "Και άργησες, κοριτσάκι".

Μεγάλο κράξιμο ειχε φάει το Matrix I, οταν το είχα πρωτοδεί. Αναθεώρησα.

Επίσης, δε μου είχε αρεσει το Playtime, για το οποίο όχι απλά αναθεώρησα, αλλά αγαπω πολύ αυτόν τον χαρακτήρα.

Μου αρέσει πολύ ο ασιατικός κινηματογράφος, διαχρονικά, όμως το 2046, το μόνο που μου προσέφερε ήταν ξεκουραση, μιας και με πήρε ο ύπνος στα καθισματα του Μικρόκοσμου (όxι του δικού μου, στη Συγγρού ).

Mαυρο δαγκωτο, για μένα, πέφτει στο "Χορεύοντας με τους λύκους" καθώς και στο "Braveheart". Επίσης, δε μου αρέσει ο Ιστγουντ κι οι ταινίες του. Η αρχή έγινε με το Mystic River, αν θυμάμαι καλά, και αρνούμαι πεισματικα να δω το Million Dollar Baby. Μου άρεσε, όμως, το Ιβο Τζίμα.

Επίσης, δε συμμερίζομαι τον εντονο ενθουσιασμό για τις "ζωές των άλλων".

Θες να συνεχίσω;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Αφού αναθεώρησες για το Matrix εγώ σε αγαπώ ακόμα!!

Για το Dogville καλά τα είπες! Εγώ το είδα με διαφορετική ματιά όταν παρακολούθησα την σχετική θεατρική παράσταση του Εθνικού.
Playtime ντεν έχει ντει αλλά τα ντει και τα επανέλτει!!

Και γω το "Braveheart" και το "Χορεύοντας με τους Λύκους" δεν τα έχω σε καμια ιδιαίτερη εκτίμηση...
Κάτι τριαροτεσσάρια βλέπω στην imbd!

Ο Κλιντ από την άλλη μου αρέσει! "Τα Γράμματα από το Ιβο Τζίμα" και το "Grand Torino" είναι οι αγαπημένες μου.
Το "Million Dollar Babe" πραγματεύεται ένα πολύ σκληρό και επίκαιρο θέμα. Αυτό της ευθανασίας και της ελεύθερης επιλογής στην ζωή ή τον θάνατο. Θα στην πρότεινα αλλά δεν θέλω να σε ρίξω ψυχολογικά μέρες που είναι!
Ο Κλιντ πάντως έχει κανει αρκετές ταινίες (μερικά αρκετά σκοτεινές) πριν γίνει mainstream σαν σκηνοθέτης!

[Έλλη Μ]

Δεν με απασχολουσε ποτέ το ψυχοπλάκωμα κα το βαρυ θεμα στον κινηματογραφο, μέχρι που εγινα η μάνα του ακατονομαστου!

Δηλαδη, οτι θα πλάνταζα με τετοια θεματολογία ή με μουσική ευαισθητη (τις προάλλες, καπου έτυχε να παιζει αυτό, το οποιο μου αρεσει ουτως ή αλλως πολυ, αλλα οτι θα με παιρνανε τα ζουμια, δεν το περιμενα ποτές! Ασε που μουτζουρωθηκα: σκιες, άηλάηνερζ, ρουζ, κ.δ.σ.)

[Φαροφύλακας]

Άσε. Κι εγώ όπου έχει θέμα πατέρα-γιου (και γενικά γονικό θέμα) κατασυγκινούμαι. Κι εμένα σκιές, αϊλάινερ κτλ. τρέχουνε.

[Έλλη Μ]

Εχεις δοκιμασει αδιαβροχο μέηκαπ ;

[Φαροφύλακας]

[Θεατής]

Αααα...είμαστε πολλοί!!!
Και νόμιζα οτι ήμουν εγώ ο κλαψομηντοπεις...

Τα έχω κι ένα κι ένα... Δεν ξέρω απο που να φυλαχτώ...

[Νικόλας Δε Κιντ]

Βρέθηκα μέχρι θανάτου στο "Εξπρές του Μεσονυκτίου"... Δεν ξέρω αν το έχει πάθει άλλος αυτο...
ΕΠίσης βαρέθηκα τον "Ναυαγό" και το στερεοτυπικό παίξιμο του Τομ Χανκς...