Η ζωή το έργο κι ο θάνατος του Παζολίνι...

[Διατσέντα]

Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή του σινεμά που το τέλος του αμαυρώθηκε όσο γινόταν κι όμως παραμένει ένα θαμένο μυστήριο, όπως όλων που πάτησαν τον κάλο των πιο επιθετικών μηχανισμών για την ευημερία και την ευτυχία της ανθρωπότητας...Στη μνήμη του λοιπόν το μοιράζομαι μαζί σας. Μην πεθάνει η μνήμη του κι όσων τον αφάνισαν.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Μεγάλος σκηνοθέτης και αγαπημένος ο Παζολίνι... Αγαπημένος για τον οραματισμό του, την οργισμένη του ματιά, τον περιθωριακό του χαρακτήρα και την διάθεση να προκαλέσει...Υπάρχει και ένα μεγάλο ερωτηματικό για τον θάνατό του και την λάσπη που δέχθηκε μετά από αυτόν...
Πολλές και αγαπημένες ταινίες όπως το Δεκαήμερο και το Θεώρημα, αλλά πιο πολύ από όλες το " Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο". Ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης που αντιλήφθηκε την επαναστατικότητα του θείου λόγου. Αφήνοντας στην άκρη το μεταφυσικό στοιχείο που τόσο εντυπωσίαζε το κοινό μέσω των "υπερπαραγωγών" του Τζεφιρέλι ή του Ρέι, μένει πιστός στο ευαγγελικό κείμενο και τους διαλόγους που δίνουν μια λιτή, φιλοσοφημένη και άκρως θρησκευτική ταινία...
Ο Χριστός είναι λιτός, ανθρώπινος και απλά ντυμένος σε σημείο που δεν θυμίζει καν τις καρικατούρες του Χόλιγουντ...
Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Παζολίνι: «Έβαλα σ` αυτήν την ταινία το έργο μου και τη ζωή μου. Έπρεπε να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Έπρεπε να βυθιστώ στην ψύχη ενός που πιστεύει…»

Εν κατακλείδι, οι ταινίες του είναι όλες διαμάντια που θα λάμπουν για πάντα, ειδικά σήμερα που ο κινηματογράφος έχει στερέψει από ιδέες και οραματιστές δημιουργούς...

ΥΓ: Δυστυχώς το Salo δεν άντεξα να το δω, αν και φαν του Μαρκήσιου και του Pazolini...

[Διατσέντα]

Νικόλα, όσον αφορά στο Σαλό, εγώ να δεις που δεν το είδα πρόσφατα που έχω μεγαλώσει αρκετά, το είδα μικρή, στα early είκοσί μου. Ερχόμουν δε από μια άκρως συντηρητική κοινωνική συνθήκη, όπου οι παρέες μου ήταν εντελώς ανάλαφρες έως χαζοχαρούμενες. Προσπαθούσα μόνη μου να βρω ν’ ανοίξω παράθυρα χωρίς καμμιά καθοδήγηση από πουθενά.

Είχα όμως ένα καλό. Κυνηγούσα με μανία κάθε τι που είχε στοιχεία πρωτοπορείας μέσα του.Ήταν ένα στοιχείο από τη φύση μου νομίζω και καθόλου από μόδα. Δυσκολεύτηκα πολύ να το δώ το Σαλό. Είχα τάση για εμετό συνέχεια. Γύρναγα το πρόσωπό μου συχνά, αλλά επανερχόμουν σχεδόν αμέσως. Όμως αυτό με βοήθησε μετά σε διάφορα αναγνώσματα όχι μόνο του Ντε Σαντ. Κι εννοώ ο,τιδήποτε είχε να κάνει με ακραίες εκδηλώσεις σεξουαλικότητας. Ειδικά στη φεμινιστική μου περίοδο που ανοίχτηκα όχι μόνο στα θεωρητικά του φεμινισμού, αλλά και στην τέχνη του και την τέχνη που εφαπτόταν...Ο Ζώρζ Μπατάϊγ ας πούμε ήταν μια ανάγνωση συνεπακόλουθη τότε. Αλλά για παράδειγμα όποιος δεν είχε διαβάσει Μπατάϊγ γιατί να καταλάβαινε τον Όσιμα στην "Αυτοκρατορία των αισθήσεών" του; Μιλάμε για εποχές που τίποτα δεν ήταν αβασάνιστο κι όλα ήταν αλληλοεπιδρώντα.

Όσον αφορά στο Σαλό να φανταστεί κανείς ότι εγώ ανήκα σε μια γενιά που η ερωτική επαφή στα χρόνια της εφηβείας σπάνιζε. Πρώτη ουσιαστική σχέση όλοι κάναμε μετά τα είκοσι.Το πριν ήταν ένα “σύστημα” ανάμικτο μεταξύ φλερτ και σχέσης που κρατούσε εξαιρετικά λίγο...πολλές σχέσεις επιφανειακές, για να πηγαίνουμε σινεμά ή σε πάρτυ και να ικανοποιούμε κι ένα ακαθόριστο αίσθημα ερωτισμού και προσωπικού γοήτρου (φρίκη ξέρω)... Οπότε φαντάζεται κανείς τι σήμαινε για ένα τέτοιο άτομο, να βυθιστεί στη φιλολογία και στην εικόνα του Σαλό ή του Σαντ, ενώ διέπλεε την πρώτη φάση της ερωτικής του απελευθέρωσης...

Ε, δεν ήταν γοητευτικό να μετέχει κανείς σ’ αυτά, δεν υπήρχε στοιχείο ευχαρίστησης. Κάθε άλλο θα έλεγα. Αποστροφή ήταν το συναίσθημα, αλλά εκεί έμαθα πως η τέχνη δεν είναι κάτι γλυκερό ή ρόδινο ή ανάλαφρο, πού πρέπει υποχρεωτικά να κουμπώνει με την προσωπικότητά μας απόλυτα, γιατί έτσι δεν θα ωφελείτο κανείς.

Η τέχνη μπορεί να είναι βίαιη και επιθετική απέναντι στην ικανότητά μας προσωπικής πρόσληψης κι αυτός όμως δεν είναι λόγος να την αποφεύγουμε. Εκεί απόκτησα και την άποψη πως όταν ερχόμαστε σ’ επαφή μ’ ένα έργο τέχνης πρέπει ν’ αποποιηθούμε τα του εαυτού μας για να εισχωρήσουμε όσο μπορούμε στον άλλον εαυτό κι εκεί μέσα με τα δικά μας μάτια, να κατανοήσουμε και να συναισθανθούμε, να μετέχουμε αυτού που ο άλλος πέρασε δια πυρός και σιδήρου, για να μας το δώσει. Αν προσθέσει κανείς και την τεράστια επιθυμία για την γνώση μιας τέτοιας τέχνης, ίσως κατανοήσει γιατί έθεσε τον εαυτό του στη δοκιμασία της. Απόλαυση δεν ήταν. Ήταν επιδίωξη γνώσης εν πολλοίς. Να είμαι ειλικρινής.

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο τεράστιο ποίημα. Εγώ όμως ήμουνα γενικά παθιασμένη εντελώς με τον Ιταλικό κινηματογράφο. Τα ρούφαγα όλα τους. Παζολίνι, Αντονιόνι, Μπερτολούτσι, πιο πίσω τα νεορεαλιστικά τους όλα...

Έτσι όπως τα συζητώ μαζί σας, γιατί μόνη μου δεν θα γύρναγα ούτε στον Σαντ, ούτε στο Σαλό, αυτά είναι εκεί πίσω στο σακούλι της πείρας μου που λένε, ε, με κάνετε και ξανανιώνω, ξαναβάζω το δάχτυλο στα παλιά χνάρια...μιλάμε για πάνω από τριάντα χρόνια εμπειρίες...και μ’ ενδιαφέρει και η δική σας αίσθηση μέσα στο σημερινό πλαίσιο ζωής. Και το βρίσκω υπέροχο που σ’ αρέσει ο Ντε Σαντ και ο Παζολίνι. Ελπιδοφόρο είναι. Υπάρχει πολύ κουρτίνα στις επιλογές σήμερα κι εννοώ κουρτίνα συντηρητισμού κι όχι ορίων αντοχής...

Πάλι μακρυγόρησα. Συγνώμη...

[Χήθκλιφ]

Αν και δεν ανήκει στους προσωπικά αγαπημένους μου σκηνοθέτες, το Salo είναι μία από τις ταινίες που θεωρώ διαχρονικά αριστουργήματα (και μου άρεσε περισσότερο από το βιβλίο).

[Διατσέντα]

Ωραία έκπληξη Χήθκλιφ! Εννοώ η σχέση σου με την ταινία.