Εφήμερο σουξουμούξου

[Μυρμηγκοφάγος]

Όπως γίνεται συνήθως, όσο πιο πολύ ανοίγεσαι, τόσο πιο πολύ παραξενεύομαι και αν με θεωρούσα ως δόκτωρ Τζέκιλ, θα ήμουν σχεδόν πεπεισμένος ότι είσαι ο μίστερ Χάιντ μου

Ας πάρουμε το Hospital of the Transfiguration η οποία όπως βλέπω έχει μόνο εκατόν πέντε ψήφους στο imdb και σκηνοθέτη σχετικά άγνωστο. Πως την βρήκες αυτήν; σου την ανέφερε κάποιος; και αν ναι, αυτό ισχύει για όλες τις προαναφερθείσες; αν όχι, έψαξες για κάποια συγκεκριμένη κατηγορία ταινιών στο google και την έβγαλε ως αποτέλεσμα; Και αφού την βρήκες, πως κατέληξες στο συμπέρασμα ότι αυτή η ταινία είναι του γούστου σου; το εξήγαγες από την κατηγοριοποίηση και την περιγραφή της στο imdb; διάβασες κριτικές; είδες κάποιο τρέιλερ; την ξεκίνησες και αφού είδες ότι ικανοποιεί τα κριτήρια σου την συνέχισες, αλλιώς θα την σταμάταγες; Προσπαθώ λίγο να κατανοήσω αυτο το "γνωρίζω" στο οποίο και αναφέρεσαι

Σε αντίθεση με σένα, δε ξέρω ποιές ταινίες μου αρέσουν. Αν και σε ένα μικρό βαθμό είμαι ικανός να υποψιαστώ αυτές που δεν θα μου αρέσουν, η λίστα αυτών που θέλω να δω παραμένει ατελείωτη και δεν αντιλαμβάνομαι πως μπορώ να εξάγω συμπεράσματα. Για παράδειγμα, από Ταρ και Τρίερ, έχω δει αρκετές και των δύο και πιάνουν όλο το φάσμα ικανοποίησης. Από αγαπημένες όπως το Europa και το Satantango, έως ανυπόφορες όπως το Dancer in the Dark και το Turin Horse. Και αυτό, με εξαίρεση έναν - δύο σκηνοθέτες, των οποίων δεν έχω δει πολλές ταινίες, ισχύει για όλους τους άλλους από τους οποίους έχω κάποια αγαπημένη. Από Χάνεκε τώρα, οι δύο που είδα μου φάνηκαν ικανοποιητικές και δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποιό είναι το στυλ που νομίζεις ότι δεν μου ταιριάζει και μην ανησυχείς, δε θα παρεξηγηθώ, hit me

Όπως και εσύ προσπαθώ να αποφεύγω τους προφανείς συσχετισμούς. Και δεν χρειάζεται να είναι προφανείς, μου αρκεί να πιστέψω ότι είναι. Αν καταλήξω για παράδειγμα ότι στην Κλεψύδρα επίτηδες ο πρωταγωνιστής είναι Εβραίος και δε το θεωρήσω απλά τυχαίο, που ευτυχώς το θεωρώ για την ώρα, θα μου δημιουργήσει ένα σωρό συνειρμούς και αναπόφευκτα η εμπειρία μου θα καταστραφεί. Όμως εκτός από αυτό, ούτε υπαρξιακά, ή άλλα αντίστοιχα νοήματα επιθυμώ να αντιλαμβάνομαι. Και αυτό γιατί κατά την θέαση γίνομαι ιδιαίτερα ευάλωτος, για να μπορέσω να αντλήσω όσο δυνατόν περισσότερα συναισθήματα, τα οποία και μου προσφέρουν όλη μου την ευχαρίστηση. Αυτά τα συναισθήματα όμως ποτέ δεν επιτρέπω σε μια ταινία να τα χρησιμοποιήσει ως υποθέσεις σε διαφόρου είδους επιχειρήματα και είναι ανυπόφορο όταν το αντιλαμβάνομαι. Για αντίστοιχα θέματα αφιερώνω άλλο χρόνο από τη ζωή μου.

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα και 'γω να μένω μακριά από διάφορες ταινίες, όταν όμως αυτές εκθειάζονται από σχεδόν όλους, ο διάβολος με κυριεύει

[Χήθκλιφ]

Φοβάμαι πως όποια διαδικασία και αν ακολουθώ εγώ, δεν θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα στη δική σου περίπτωση καθώς έχω συγκεκριμένες εμμονές που αφορούν σε θεματολογία, μοτίβα, στυλ, από τις οποίες μπορώ να αντλήσω έναν μεγάλο αριθμό επιλογών. Αντίθετα εσύ, σύμφωνα πάντα με όσα μου έχεις πει, δεν επιλέγεις ταινίες βάσει κάποιας εσωτερικής συνάφειας, και όσες ξεχωρίζεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα ετερόκλιτες μεταξύ τους.. εν ολίγοις τα γούστα σου είναι άκρως απρόβλεπτα και ανένταχτα!

Σπανίως μου προτείνουν ταινίες που είναι ικανές να με ενθουσιάσουν τόσο ώστε να ενταχθούν στις αγαπημένες μου, αλλά συμβαίνει κι αυτό (πρόσφατο ευτυχέστατο παράδειγμα η "Arrebato"!!! ). Σχεδόν όλες τις ανακαλύπτω μόνη μου και αυτό μεγεθύνει την απόλαυση που αποκομίζω όταν διαπιστώνω πως πέτυχα κρυμμένο θησαυρό. Φυσικά χρησιμοποιώ κάθε δυνατή μέθοδο για να τις εντοπίσω.. αναζήτηση στην Imdb με λέξεις κλειδιά (αν θυμάμαι καλά βρήκα την "Hospital of the Transfiguration" με τις λέξεις mental ή lunatic asylum - διυλίζοντας έπειτα τα αποτελέσματα, κρατώντας ό,τι φαινόταν πιο ενδιαφέρον για μένα) περιηγούμενη στις υπέροχες λίστες χρηστών της Imdb, μέσω της μηχανής αναζήτησης.. ορισμένες φορές μπαίνω μέχρι και στη διαδικασία να ψάξω μεταφράζοντας σε άλλη γλώσσα μέσω της google.

Παλαιότερα, που η σχέση μου με το διαδίκτυο ήταν ανύπαρκτη, κύριες πηγές ήταν τα φεστιβάλ, τα κινηματογραφικά αφιερώματα, οι ρετροσπεκτίβες και για αρκετά χρόνια το περιοδικό "Σινεμά" όπου μέσα σε αρκετές αδιάφορες προτάσεις, έβρισκα τις εξαιρετικές για μένα.

Τώρα σχετικά με το πώς γνωρίζω ποια από αυτές θα μου αρέσει.. για ορισμένες απλώς το γνωρίζω, διαισθητικά, δίχως να μπορώ να το εξηγήσω. Όταν βρίσκω την ιδανική ταινία, εκείνη που θα αποτελέσει ξεχωριστή εμπειρία για μένα, το νιώθω ως βεβαιότητα και δεν έχω διαψευστεί μέχρι στιγμής.. συνέβη με την "Tras El Cristal" την "Panna A Netvor" την "Sanatorium Pod Klepsydra".. Συνήθως διαβάζω μια δυο λέξεις που αιχμαλωτίζουν την προσοχή μου και σε συνδυασμό με την αφίσα αν πρόκειται για Την Ταινία, θα το νιώσω. Σε τόσο διαισθητικό βαθμό όμως συμβαίνει κυρίως με εκείνες που καταλήγουν στις πολύ ιδιαίτερες και αγαπημένες μου.

Έχει τύχει όμως (ευτυχώς ελάχιστες φορές) να κάνω ατυχείς επιλογές και σε ανάλογες περιπτώσεις είτε ολοκληρώνω την ταινία από περιέργεια, είτε την παρατάω δίχως τύψεις!

[Μυρμηγκοφάγος]

Ότι δε θα έβγαζα άκρη ήμουν σίγουρος. Απλά αναρωτιέμαι αν η διαίσθηση μου είναι τελείως ανύπαρκτη, ή παραμένεις ανεπηρέαστη από διάφορους παράγοντες, μάλλον πολύ προσωπικούς, που εν ριπή οφθαλμού μου καταστρέφουν ταινίες, ακόμη και όταν αυτές θεματολογικά με ενθουσιάζουν. Γιατί ότι κάνεις με το ίντερνετ, το έχω κάνει παλιότερα και τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.

Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω και τις γνώμες των συμφορουμιτών μας για το πόσο φυσικό θεωρούν αυτό που μπορείς να επιτύχεις, γιατί από το "ελάχιστες φορές κάνω ατυχείς επιλογές" μέχρι το "πρέπει να δω δέκα ταινίες για να βρω μια που απλά να μου αρέσει" υπάρχει χαοτική διαφορά

[Φαροφύλακας]

Προσωπικά παίρνω σβάρνα την imdb, κοιτώντας κυρίως ταινίες με καλούτσικη βαθμολογία, και διαβάζοντας την υπόθεση της μιας αράδας, βλέπω αν με ενδιαφέρει. Έπειτα ρίχνω μια ματιά στο τρέιλερ, στο YouTube, και καταλήγω. Συνήθως πέφτω μέσα. Ξέρω τί με τραβάει, τί μου αρέσει κι όπως σε όλα, έτσι και στις ταινίες.

Όμως, Μυρμηγκοφάγε, εμένα μου δίνεται η εντύπωση, από όλα αυτά που μας λες γενικότερα, πως έχεις κάποιο δικό σου προσωπικό θέμα. Το να αγαπάς τόσο πολύ το σινεμά και να μην μπορείς να σταυρώσεις ταινία που σου αρέσει, και πιο πολύ να ταλαιπωρείσαι από όλο αυτό, ε, ας πούμε πως προσφέρεται για προσωπική αναζήτηση. Μάλιστα, μου δίνεις την εντύπωση πως εξερευνάς τον τρόπο που λειτουργούν οι άλλοι σε μια προσπάθεια να καταλάβεις τον τρόπο που λειτουργείς εσύ και πού κάνεις "λάθος", τρόπος του λέγειν.

Διόλου απίθανο να πέφτω έξω βέβαια.

[Μυρμηγκοφάγος]

Δε νομίζω ότι πέφτεις πολύ έξω Φαροφύλακα. Για αρχή δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι λάθος μπορεί να κάνω, αν κάνω, μιας και το "μου αρέσει" δεν επιδέχεται επεξήγησης, όμως δεν αποκλείω να μπορέσω να αξιοποιήσω οποιαδήποτε πληροφορία με κάποιον άγνωστο τρόπο για την ώρα.

Το σημείο που με εντυπωσιάζει και στους δύο σας, είναι η άνεση που ισχυρίζεστε ότι ξέρετε τι σας αρέσει, που μου φαίνεται αδιανόητο να μπορέσω να το κάνω. Ή για την ακρίβεια θα μπορούσα, αλλά άμεσα θα ήξερα, από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, ότι ψάχνω για βελόνα στα άχυρα και στην εύρεσή της καμιά υπόθεση, ή βαθμολογία, όπως και κανένα τρέιλερ δεν μπορεί να με βοηθήσει. Και για να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα, με την ελπίδα ότι δε θα σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα ( ), από τις πενήντα κορυφαίες του imdb και χωρίς να έχω δει το Intouchables, μου άρεσαν (7/10 και πάνω) μόνο το City Lights (κυρίως) και τα Usual Suspects, Pulp Fiction και Spirited Away. Για αυτό και εξάλλου όπως έχεις ήδη αντιληφθεί αποφεύγω τον Αμερικανικό κινηματογράφο.

Τώρα το γιατί συνεχίζω και ασχολούμαι, μάλλον επειδή τα συναισθήματα που έχω λάβει από τις αγαπημένες μου ταινίες πρέπει να είναι τόσο ισχυρά που καθιστούν αυτά τα ποσοστά αποδεκτά. Αν θα συνεχίσω να το κάνω δε ξέρω. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε, μην απογοητεύεσαι! Παρόλο που εγώ γνωρίζω τι θέλω και τι μου αρέσει, σπανίως συμφωνώ με τους γύρω μου και αδιαφορώ παντελώς για τις βαθμολογίες της Imdb. Αν βασιζόμουν στις ταινίες που εκθειάζονται και προβάλλονται θα είχα πάψει να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο και θα είχα χάσει την μεγαλύτερη για μένα απόλαυση. Είμαι απέραντα ευγνώμων σε δημιουργούς που, μολονότι ελάχιστοι θεατές εκτιμούν το έργο τους ή επιπρόσθετα το έργο αυτό έχει λοιδορηθεί από την πλειοψηφία, εκείνοι ούτε συμβιβάζονται, ούτε παραιτούνται αλλά συνεχίζουν, πιστοί στο προσωπικό τους όραμα, προσφέροντας σε ανθρώπους σαν εμένα την δυνατότητα να γευτούν στιγμές ευτυχίας με τις ταινίες τους και να νιώσουν λιγότερο 'ξένοι'.

Όπως διαπίστωσες κι ο ίδιος, οι ταινίες που αγαπώ όχι μόνο δεν είναι γενικότερα αγαπητές, αλλά συχνά θεωρούνται απωθητικές, φαντάσου λοιπόν πόσο δύσκολο θα ήταν και για μένα να εντοπίσω τις ξεχωριστές, εάν δεν ήξερα τι μου αρέσει και δεν ακολουθούσα την διαίσθηση μου.

Επιπλέον, μπορώ να σε καταλάβω λίγο, επειδή σε άλλα θέματα, δεν μου είναι τόσο ξεκάθαρο το τι ακριβώς θέλω και πώς θα το βρω, είμαι όμως απόλυτα σίγουρη για το τι δεν θέλω, αδυνατώντας να καταλάβω τι βλέπουν οι άλλοι που δεν μπορώ να το δω εγώ.. και συνήθως δεν έχω καν το ενδιαφέρον να προσπαθήσω.

Έχω μία ακόμη πρόταση που ίσως καταλήξει ατυχής, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.. Επειδή μου είπες ότι η "La Visione Del Sabba" σου φάνηκε ενδιαφέρουσα, ίσως να ήθελες να δώσεις μία ευκαιρία σε μία άλλη ταινία του Μπελόκιο που είναι πολύ ανώτερη (αν και αγαπώ λίγο περισσότερο την πρώτη για δικούς μου λόγους) και την εντάσσω επίσης στις κορυφαίες που έχω δει. Πρόκειται για την Il Principe Di Homburg (1997) η οποία έχει και το ιστορικό στοιχείο που, αν δεν κάνω λάθος, σου αρέσει.

Πιστεύω ότι αξίζει να συνεχίσεις να αναζητάς ταινίες που σε αγγίζουν, ακόμη κι αν πρέπει, όπως λες, να δεις δέκα για να βρεις μία.. εγώ θα έλεγα πως αξίζει ακόμη κι αν χρειαζόταν να δω χίλιες απεχθείς ταινίες για να βρω εκείνες που έχω λατρέψει..

[Φαροφύλακας]

(βρε αθεόφοβοι.. εγώ νομίζω πως αυτή η κουβέντα σας θα έπρεπε να έχει δικό της νήμα.. διαλέξτε έναν τίτλο να την αποσπάσω... )

[Ίζι]

Για αυτό και εξάλλου όπως έχεις ήδη αντιληφθεί αποφεύγω τον Αμερικανικό κινηματογράφο.

Γιατί όμως; Καταλαβαίνω τους λόγους που μάλλον έχεις απορρίψει το Χόλιγουντ, όμως υπάρχουν τόσες και τόσες ανεξάρτητες παραγωγές. Τι σχέση έχει η εθνικότητα ενός δημιουργού με τη δουλειά του; Εκτός αν αποφεύγεις γενικά το δυτικό σινεμά - άλλο θέμα αυτό.

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ, δυστυχώς δε μπορώ με λέξεις κλειδιά να βρω αγαπημένες ταινίες. Οι διαφορές καταλήγουν να είναι πάντα στις άρρητες λεπτομέρειες. Αν για παράδειγμα έλαβες υπόψη το Marketa Lazarova για να υποθέσεις ότι μου αρέσουν οι ιστορικές, αυτό οφείλεται κυρίως στον σκηνοθέτη παρά στο είδος της ταινίας, αν και όντως μου αρέσουν. Αλλά με εξαίρεση τις ρομαντικές κομεντί, που βλέπω και από αυτές, θα έλεγα ότι κάθε άλλη κατηγορία ως ιδέα με ενθουσιάζει. Από δράσης/περιπέτειας έως animation και μιούζικαλ. Φαντάσου μάλιστα ότι από τα νουάρ που κάθε φορά τα ξεκινάω (ή τα ξεκίναγα, για να είμαι ειλικρινής) με μεγάλη λαχτάρα, δεν έχω μια αγαπημένη.

Το καλό με αυτές που προτείνεις (με εξαίρεση μια ) ακόμη και όταν δεν μου αρέσουν, μου προκαλούν ενδιαφέρον έως κάποιο σημείο και σε καμία περίπτωση δε θα τις χαρακτήριζα αδιάφορες, οπότε να το δούμε και το Il Principe Di Homburg

Ακόμη ευτυχώς, δεν είμαι κοντά στο να εγκαταλείψω τον κινηματογράφο. Όμως το μια στις δέκα είναι ποσοστό μειωμένο σε σχέση με παλιά και ανησυχώ ότι θα μειωθεί και άλλο στο μέλλον και δεν έχω ιδέα πως και αν θα αντιδράσω.


Φαροφύλακα, ας όψεται η Χήθκλιφ που δεν της άρεσε στο "Βρες την ταινία"
Τι θα έλεγες να είχαμε ένα θέμα στο οποίο θα τοποθετούνται όλες οι off topic συζητήσεις; Αν σου αρέσει η ιδέα θα μπορούσα να προτείνω και ως τίτλο το "Στο απόσπασμα"


Ίζι δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω μια υποψία ότι δεν είναι τόσο η εθνικότητα ενός δημιουργού που επηρεάζει τη δουλειά του, αλλά περισσότερο άλλα στοιχεία, όπως τα μέσα που χρησιμοποιεί, ή οι απαιτήσεις των θεατών στους οποίους απευθύνεται. Ή τουλάχιστον θα το ισχυριζόμουν για παλιότερες εποχές, που δίνω και τη μεγαλύτερη προσοχή μου, για διάφορους λόγους. Για παράδειγμα, αν έπαιρνα δύο ταινίες του Σουηδού Sjöström που ξενιτεύτηκε στην Αμερική, το Σουηδικό The Monastery of Sendomir (1920) και το Αμερικανικό The Wind (1928), δε θα μπορούσα ποτέ να υποψιαστώ ότι είναι του ιδίου, παρότι στη δεύτερη πρωταγωνιστεί και ο Σουηδός Lars Hanson. Η μια ήταν μια κλασική Σουηδική και η άλλη μια ανυπόφορη αμερικανική, την οποία οι περισσότεροι λατρεύουν

Για τη σημερινή εποχή όμως δε θεωρώ ότι είμαι σε θέση να κάνω κάποια υπόθεση. Με τις ανεξάρτητες παραγωγές, δυστυχώς, ή ευτυχώς, δεν έχω ασχοληθεί, ή δεν γνωρίζω ότι έχω, αν και υποψιάζομαι ότι κάτι μάλλον θα το έχω δει. Θα έλεγα ότι αυτό συνέβη διότι απλά βρήκα σε Ευρώπη και Ασία τις λύσεις που δε μου προσέφερε το Χόλυγουντ και δε ξανακοίταξα πίσω για να τις εντοπίσω. Δε θα έλεγα όχι όμως σε μια δοκιμή και ελπίζω κάποιος που με διαβάζει, να αποφασίσει να ανοίξει ένα θέμα για αυτές να πάρω ιδέες.

Να υποθέσω ότι για σένα προσωπικά δεν υπάρχει κάποια αισθητή διαφορά μεταξύ του ανεξάρτητου Αμερικανικού κινηματογράφου και του Ευρωπαϊκού;

[Ίζι]

Να υποθέσω ότι για σένα προσωπικά δεν υπάρχει κάποια αισθητή διαφορά μεταξύ του ανεξάρτητου Αμερικανικού κινηματογράφου και του Ευρωπαϊκού;

Μυρμηγκοφάγε, δεν έχω τις γνώσεις ούτε το σινεφίλ αισθητήριο το δικό σου ή της Χήθκλιφ για να σου απαντήσω τεκμηριωμένα. Άλλωστε, αγαπώ τον αμερικάνικο κινηματογράφο και το Χόλιγουντ, και δίνω μεγάλη αξία στις ταινίες που είναι σκέτα διασκεδαστικές, ας είναι και ψιλοανόητες, κι ας ξεχνιούνται την επόμενη στιγμή. Ωστόσο, φέρνοντας στο νου μου κάποιες αγαπημένες μου ταινίες του ανεξ. αμερικάνικου σινεμά, δεν βλέπω τι τις διαφοροποιεί ποιοτικά από καλές ευρωπαϊκές παραγωγές. Ας πούμε Το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν (σας έχω πρήξει μ' αυτήν την ταινία, το ξέρω και συγγνώμη, μερικές φορές κολλάω), το Boys Don’t Cry, η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού, η τριλογία Πριν το Ξημέρωμα/Ηλιοβασίλεμα/Μεσάνυχτα (αναφέρω μερικές πολύ αγαπημένες) θα μπορούσαν να ανήκουν στο ευρωπαϊκό σινεμά από σκηνοθετική, φωτογραφική, ερμηνευτική, μουσική άποψη. Γιατί όχι; Για να μην πούμε για πρωτότυπα διαμαντάκια όπως το Man from Earth.

Πάντως καταλαβαίνω τι εννοείς με το παράδειγμά σου με τον Σουηδό σκηνοθέτη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Guillermo del Toro, δημιουργός του Λαβυρίνθου του Πάνα (μιας απ’ τις ομορφότερες ταινίες που έχω δει) πήγε Χόλιγουντ και γύρισε το Pacific Rim, μια περιπέτεια με τέρατα και ρομπότ γεμάτη εφέ και αμερικανιές. Απλά δεν βλέπω τέτοιες ταινίες, τις βαριέμαι, όμως πήγα να το δω, στον κινηματογράφο μάλιστα, γιατί περίμενα κάτι διαφορετικό απ’ τον del Toro. Η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη...