Τίτλος: The Wicker Man
Ελληνικός τίτλος: Το καταραμένο σκιάχτρο
Έτος παραγωγής: 1973
Σκηνοθεσία: Robin Hardy
Σενάριο: Anthony Shaffer
Ηθοποιοί: Edward Woodward, Britt Ekland, Diane Cilento, Ingrid Pitt, Christopher Lee
Πρωτότυπη μουσική: Paul Giovanni
Διάρκεια: 87΄
Υπόθεση
Ο νεαρός αστυνομικός Νέηλ Χάουι δέχεται ένα ανώνυμο γράμμα και πηγαίνει σε ένα νησί των Εβρίδων για να ερευνήσει την εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού, ονόματι Ρόουαν Μόρισον. Μετά την άφιξή του διαπιστώνει πως οι κάτοικοι του συγκεκριμένου νησιού έχουν απαρνηθεί τον Χριστιανισμό και πλέον είναι οπαδοί μιας παλιάς παγανιστικής Κέλτικης θρησκείας. Οι κάτοικοι του νησιού όχι μόνο δεν ξέρουν κάτι για την συγκεκριμένη εξαφάνιση αλλά φαίνεται πως αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξη του μικρού παιδιού. Τα στοιχεία και οι έρευνες του Αστυνόμου Χάουι δείχνουν πως πρόκειται για ανθρωποκτονία.
Άποψη
Η ταινία είναι μια "καλτ" ταινία τρόμου και μυστηρίου τους Βρετανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '70. Χαμηλού προϋπολογισμού, όπως όλες οι ταινίες της British Lion, αλλά με επιβλητική και μυστήρια ατμόσφαιρα. Το μπάτζετ ήταν τόσο χαμηλό που ο Κρίστοφερ Λή δεν πληρώθηκε για τον ρόλο του άρχοντα του νησιού. Αργότερα ο ίδιος δήλωσε πως ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του. Εν τέλει το 2004 η ταινία ψηφίστηκε σαν μια από τις 6 καλύτερες ταινίες του βρετανικού κινηματογράφου.
Στα πλεονεκτήματα της ταινίας το πολύ όμορφο και γραφικό χωριουδάκι που εκτυλίσσεται η όλη ιστορία. Οι περισσότερες σκηνές της ταινίας έχουν γυριστεί μέρα μεσημέρι. Παρόλα αυτά ο θεατής αισθάνεται πως κάποιος τον απειλεί ή τον παρακολουθεί. Πως κάτι απόκοσμο υπάρχει που δεν φαίνεται ή δεν πρέπει να φανεί. Επίσης σε καμια περίπτωση ο σκηνοθέτης δεν καταφεύγει σε φτηνά κόλπα τρόμου (cheap scares). Δουλεύει με το σενάριο, την μουσική και τους χαρακτήρες ώστε ο τρόμος να υποφώσκει σε κάθε σκηνή.
Σε όλη την ταινία υπάρχει και μια σύγκρουση πολιτισμών και πίστης. Ο αξιωματικός Χάουι είναι ένας πιστός χριστιανός, αρραβωνιασμένος, ξέρει απ' έξω αρκετά κομμάτια της Καινής Διαθήκης και γενικά είναι το πρότυπο του συντηρητικού ανθρώπου. Από την άλλη οι κάτοικοι του νησιού, με πρώτο και καλύτερο τον Άρχοντα / Λόρδο του είναι έκφυλοι, ανέμελοι και πιστεύουν σε μύθους και θρύλους της Κέλτικης μυθολογίας. "Δεν πιστεύουμε σε ένα Θεό που πέθανε" δηλώνει με απάθεια ο Λόρδος Σάμεράιλ.
Τα παγανιστικά στοιχεία είναι διάσπαρτα σε όλη την διάρκεια του έργου. Το βατραχάκι στο στόμα που θεραπεύει τον πονόλαιμο, το χέρι πεθαμένου που φέρνει βαθύ ύπνο και πάει λέγοντας. Επίσης η μουσική είναι πολύ όμορφη και χαρακτηριστική της εποχής που γυρίστηκε η ταινία.
Το τελευταίο δεκάλεπτο είναι το πιο δυνατό σημείο. Όμως εγώ βρίσκω πως οι υποκριτικές ικανότητες του Edward Woodward ήταν πολύ περιορισμένες και κάπου μειώνουν την δυναμική των τελευταίων σκηνών. Σε κάποιες στιγμές ειδικά χάνεται τελείως το στοιχείο του τρόμου από τις μάλλον "κουρδισμένες" εκφράσεις του Woodward.
Από μένα 8/10.
Τρέιλερ
Ισως τότε να μην είχα δει ξανά τόσο χάλια ταινία και μου έκανε εντύπωση το πόσο κακή ήταν. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι είχα δει τον Οιωνό με τον Mel Gibson...
