Κινηματογραφική Λέσχη

Τίτλος: Holy Motors
Έτος παραγωγής: 2012
Σκηνοθέτης: Leos Carax
Σενάριο: Leos Carax
Ηθοποιοί: Denis Lavant, Edith Scob, Eva Mendes
Πρωτότυπη Μουσική: Neil Hannon
Διάρκεια: 115΄


Υπόθεση
Μία τυπική μέρα στη δουλειά του γάλλου ηθοποιού Oscar, 9 ραντεβού, 11 μεταμορφώσεις.



Άποψη
Είναι από τις πιο περίεργες γαλλικές ταινίες που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 5 χρόνια και γενικότερα. Και είτε θα σας μείνει, είτε δε θα σας αρέσει καθόλου γιατί φαίνεται ακαταλαβίστικη και ίσως για κάποιους ανούσια.

Σενάριο δεν υπάρχει ακριβώς με την έννοια κάποιας ιστορίας που βγάζει άκρη. Αυτό που βλέπουμε είναι έναν ηθοποιό που ταξιδεύει με τη λιμουζίνα του (που είναι ταυτόχρονα και καμαρίνι του) στο Παρίσι παίζωντας διάφορους ρόλους στη πόλη: ζητιάνος, τρελός, οικογενειάρχης, δολοφόνος, τρομοκράτης, ετοιμοθάνατος κι άλλα.

Άρτια σκηνοθετικά αλλά τι θέλει να περάσει ο δημιουργός μόνο ο ίδιος ξέρει. Τέχνη απλά για τη τέχνη; Για τον κινηματογράφο συγκεκριμένα; Μήπως και κάποια ανησυχία για το μέλλον του επαγγέλματος και τη τεχνολογία; Πώς ένας άνθρωπος καταφέρνει να γίνει τόσοι πολλοί σε ένα μόνο 24ώρο; Ή κάτι πιο προσωπικό γιατί όλοι φοράμε μάσκες ανάλογα τη περίσταση; Ο καθένας μπορεί να δώσει διαφορετική εξήγηση σ'αυτό που βλέπει. Κι εκεί νομίζω είναι όλη η μαγεία, στο αφηρημένο μήνυμα που μεταφράζουμε όπως θέλουμε.

Τρέιλερ

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία που με εξέπληξε ευχάριστα κατά την προβολή της, αφού δεν είχα διαβάσει τίποτα για αυτήν πριν την δω. Μου έφερε κατ’ ευθείαν στο νου, ιδίως η εισαγωγή της ταινίας, το ύφος των ταινιών του David Lynch όπως το "Twin Peaks", αφού ο μόνος χαρακτηρισμός που ενδέχεται να της αποδοθεί είναι αυτός μιας σουρεαλιστικής ταινίας. Παρ’ όλα ταύτα όμως, με μια δεύτερη θέαση (την έχω δει δύο φορές) είναι απίστευτα ευδιάκριτος ο βαθύς ρεαλισμός που την διέπει.

Ο Leos Carax πιστεύω πως δίνει μια αυτό - αναφορική ταινία αφού στην εισαγωγή της ταινίας βλέπουμε έναν άνθρωπο να ξυπνά και να σηκώνεται από το κρεβάτι του, κατευθυνόμενος σ’ ένα τοίχο, στον οποίο μ' έναν αλλόκοτο τρόπο θ' ανακαλύψει και θ' ανοίξει μια κρυφή πόρτα που θα τον οδηγήσει στο θεωρείο ενός κινηματογράφου, απ' όπου θα παρακολουθήσει το κοινό που παρακολουθεί μια ταινία βωβού κινηματογράφου, την ίδια ακριβώς που παρακολουθούμε και εμείς στην έναρξη του φιλμ. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ο Carax.

Το έργο παρακολουθείται ευχάριστα και καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή, εξαιτίας μιας συνεχούς αλλαγής που εξηγείται αφενός μεν μ' έναν παράλογο μα αποδεκτό τρόπο, αφετέρου δε λόγω των εύληπτων συμβολισμών της, μα κυρίως λόγω των μηνυμάτων που καταφέρνει να περάσει στον κινηματογραφικό θεατή. Επομένως σε τέτοιου είδους ταινίες, ερμηνείες μπορούν να δοθούν πολλές άμεσα εξαρτώμενες από τις εμπειρίες και τις κινηματογραφικές αναφορές του θεατή.

Πρόκειται για μια μελαγχολική και άκρως εφευρετική ταινία, με πολύ καλή φωτογραφία (όπως η σκηνή με τις λατέξ φόρμες και τις εναλλαγές των φωτεινών ράβδων ή εκείνη με την Eva Mendes στην σπηλιά). Το Holy Motors θεωρώ πως είναι μια ταινία από εκείνες που αποζητούν τις εκπλήξεις χωρίς να δεσμεύουν τον θεατή σε μια τελεσίδικη ετυμηγορία, παρασέρνοντας τον σε ένα ονειρικό ταξίδι.

Όπως έγραψα κι αλλού, είναι μια κάπως μυστήρια ταινία, που εμένα μου φάνηκε, δυστυχώς, επιτηδευμένη και δεν μπόρεσε να με τραβήξει. Είδα ένα 45λεπτο και βαρέθηκα αρκετά και την παράτησα. Ένα αρκετά χαμηλό 2☆ από εμένα.