Whiplash (2014)

[Τόνιασινε]

σωστά Νικόλα.

Εν τω μεταξύ:

παρατηρείτε ότι στον πρώτο διαγωνισμό, το φάκελο του βασικού ντράμερ, χωρίς να το δείχνει, υπονοείται ότι τον παίρνει ο Φλέτσερ για να δώσει ευκαιρία στον Άντριου..

[Ζόφος]

Αρκετά καλό το Whiplash, έχω δει και το Grand Piano που ανέφερες. Για το La la land δε ψήνομαι ακόμα. Το αγαπημένο μου πάντως και ελαφρώς πιο πρωτότυπο με ντράμμερς είναι το σουηδικό Sound of Noise (2010).

[Τόνιασινε]

Σίγουρα, ο καθένας έχει τις αδυναμίες του για τους δικούς του λόγους. Την ταινία που αναφέρεις Ζόφε δεν την έχω δει. Πάντως σ' αυτές που προαναφέρθηκαν δεν είναι τόσο σημαντικό το όργανο ή το είδος του χορού ή της τέχνης που γίνεται επίκεντρο κάθε φορά, αλλά το πάθος αυτών που ασχολούνται με την οποιαδήποτε τέχνη. Δηλαδή και στο whiplash τυχαίνει να παίζει ο πρωταγωνιστής ντραμς. Θα μπορούσε να είναι πιάνο, κοντραμπάσο, σαξόφωνο και πάει λέγοντας..

[Φαροφύλακας]

Γενικότερα μου αρέσουν οι ταινίες που περιστρέφονται γύρω από κάποιον μουσικό, χορευτή, συνθέτη κτλ. Οπότε κι εδώ, η ταινία ξεκινούσε αβανταδόρικα. Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα να δω περί τίνος πρόκειται, πέρα από ότι έχει να κάνει με ντράμερ, οπότε ήρθε κι η δεύτερη χαρά, η μουσική να είναι τζαζ, και παρότι ίσως η μεγάλη μπάντα δεν είναι νο 1 στην λίστα μου, ίσως επειδή έχω ν' ακούσω καιρό, μου καλόπεσε.

Ίσως, αναπόφευκτα, η πλοκή να είναι κάπως πολύ γραμμική, σχεδόν προβλέψιμη, ειδικά το τέλος. Και κάποιοι σκόπελοι σχεδόν εμφυτευμένοι από το χέρι του σκηνοθέτη (π.χ. το λάστιχο του λεωφορείου). Όταν όμως βρίσκεσαι σε χώρο αγαπημένο, το να είναι όλα όπως τα περιμένεις ίσως να είναι και προτέρημα.

Σίγουρα ένα 8αράκι, από εμένα.

Η χρονιά, παραδόξως, ξεκινά σχετικά καλά. Μάλλον επειδή προσέχω περισσότερο τις επιλογές μου αν και αυτήν εδώ την είδα χάρη στην Τονιασινε και στο "Δες μια αγαπημένη μου ταινία".

[Τόνιασινε]

Χάρηκα που σου άρεσε.

Αν κάποια στιγμή την ξαναδείς, θα ξεπεράσεις την κάποια απλοικότητα ή γραμμικότητα της πλοκής. Δεν είναι εκεί το κέντρο βάρους της ταινίας.

Αλήθεια, εσύ φαροφύλακα την προσοχή σου που την έριξες πιο πολύ? Στην πλευρά του καθηγητή ή του μαθητή?

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως πρωταγωνιστές είναι καί οι δύο. Δεν είχε κάποιος από τους δύο περισσότερο την προσοχή μου.

Αν κάποια στιγμή την ξαναδείς, θα ξεπεράσεις την κάποια απλοικότητα ή γραμμικότητα της πλοκής. Δεν είναι εκεί το κέντρο βάρους της ταινίας.

Δεν μου στάθηκε εμπόδιο η πλοκή ώστε να χρειαστεί να την ξεπεράσω. Όμως πού είναι κατά την γνώμη σου το κέντρο βάρους της ταινίας το οποίο δεν αντιλήφθηκα;

[Τόνιασινε]

Και οι δύο είναι πρωταγωνιστές και θέλουν την προσοχή μας, αλλά λέγαμε με τα παιδιά που επικεντρώθηκε πιο πολύ ο καθένας.

Δεν ξέρω τι αντιλήφθηκες και τι όχι (δεν είμαι μέσα στο μυαλό σου - ευτυχώς - ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα )
Αλλά επειδή σχολίασες για τη γραμμικότητα της πλοκής και την εξέλιξη της ιστορίας που ήταν αναμενόμενη, μα φυσικά και ήταν. Δεν περιμένεις απ αυτή την ταινία τη μεγάλη ανατροπή, όπως είπες κι εσύ, αλλά ξαφνιάζεσαι από τις μικρολεπτομέρειες. Εκεί είναι για μένα το κέντρο βάρους. Στις λεπτομέρειες, που νομίζω ότι είναι πολλές για να τις παρατηρήσει κανείς όλες με την πρώτη φορά. Η ταινία είναι σχετικά γρήγορη και με την ωραία μουσική της σε παρασέρνει. (Αυτή η εκτέλεση του caravan, αλλά και το overture, όλα όλα!!) Σκέψου εγώ την πρώτη φορά είχα νευριάσει με την ταινία και ιδιαίτερα με το ρόλο του καθηγητή!!

[Φαροφύλακας]

Το ότι ο καθηγητής προσπαθεί να αναδείξει το επόμενο μεγάλο αστέρι δεν τον κάνει απαραίτητα λιγότερο μ@λ@κ@. Ένα σωρό άνθρωποι δυστύχησαν, καταπιέστηκαν, έως σκοτώθηκαν. Ο σκοπός δεν δικαιολογεί να πατάμε επί πτωμάτων για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές εμμονές μας "για το καλό της ανθρωπότητας". Κάτι τέτοιο δεν κάνει π.χ. και το Ι.Κ.; Έχεις μια βαθιά πίστη πως κάνεις το σωστό ακολουθώντας μια επιταγή (του θεού, της τέχνης κτλ.) και περπατάς και τσαλαπατάς όποιον βρεθεί στο διάβα σου. Το πιο σωστό από το προσωπικό σου σωστό είναι να επωμίζεσαι μόνος σου το όποιο κόστος κι όχι να κόβεις συνεχώς τον λογαριασμό στους άλλους.

Τί περισσότερο πιστεύεις πως θα ανακάλυπτα σε δεύτερη θέαση;

[Τόνιασινε]

Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα.. την πρώτη φορά..
Μετά ανακάλυψα

ότι ο καθηγητής προσπαθεί να δώσει στο μαθητή του το μέτρο! Κι όχι μόνο το μουσικό.. το εσωτερικό!

Του δείχνει ότι αφού έχει την εμμονή να γίνει ένας απ' τους καλύτερους μουσικούς θα πρέπει συνέχεια να μην επαναπαύεται. Ναι να κάνει συνέχεια πρόβα, ναι να προσπαθεί διαρκώς, ναι να μην έχει ποτέ την πεποίθηση ότι του δώσανε μια αναγνώρηση και τώρα κάποιος είναι και δε χρειάζεται να προσπαθεί παραπάνω, ναι πρέπει να είναι επαγγελματίας, να είναι συνεπής, προνοητικός, αλλά, πρέπει όταν συμβεί κάτι να ξέρει πότε να σταματήσει, πότε να παραιτηθεί, πότε να παραχωρήσει τη θέση του, πρέπει να καταλαβαίνει τα ίσα δικαιώματα όλων, το ότι κάποιος μπορεί να είναι κάποιες φορές καλύτερος απ' αυτόν και να το δέχεται.

Του ανεβάζει αρχικά το εγώ κι όταν βλέπει ότι ο μαθητής και το ταλέντο του ή το να γίνει άξιος και σωστός μουσικός κινδυνεύει απ' αυτό το εγώ του, του το τσακίζει!! Το περιστατικό με τον παλιότερο μαθητή που αυτοκτονεί, τον πληγώνει και του δείχνει και τα δικά του λάθη. Κι ότι πρέπει κι ο ίδιος να ξέρει πότε να σταματάει ένα είδος παιδείας που μπορεί να γίνει επικίνδυνο.

Όμως τα μαθήματα που δίνει, ενώ πιέζουν τους μαθητές του.. δυστυχώς ή ευτυχώς τους προετοιμάζουν για την ακόμα πιο σκληρή πραγματικότητα. Ειδικά τέτοιου είδους χώροι είναι αδίστακτοι και ισοπεδωτικοί. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και κανείς δε λογαριάζει τις ευαισθησίες ή τις αδυναμίες του άλλου. Αν τις προσέξει ποτέ, είναι για να πατήσει πάνω σ' αυτές. Όταν λοιπόν κάποιος θέλει να φτάσει την κορυφή και να μείνει εκεί, όπως οι μαθητές ενός τέτοιου τμήματος, πρέπει και να είναι προετοιμασμένος γι αυτό.

Μια σημείωση: χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι όταν μετά το τρακάρισμα ο Άντριου χτυπημένος ανεβαίνει στη σκηνή και προσπαθεί να παίξει κι ο Φλέτσερ του λέει "Ξόφλησες!!" Δική μου οπτική δεν είναι ότι του το λέει επειδή τον εκνεύρισε ή επειδή του ρεζίλευε την ορχίστρα, αλλά επειδή είδε ότι ξέφυγε.. το 'χασε.. πέρασε το όριο.. δεν τον εκδικείται.. τον προστατεύει.

[Φαροφύλακας]

Αγαπητή Τόνια, δεν νομίζω πως έκανες καλή ανάγνωση. Ο καθηγητής τον σμπρώχνει διαρκώς έξω από το μέτρο κι αυτό είναι προφανέστατο.

Εδώ μπαίνει ο άλλος αιμόφυρτος από το ατύχημα και τον αφήνει να καθίσει και να δοκιμάσει να παίξει. Το σμπρώχνει έξω από κάθε μέτρο και με αποτέλεσμα. Το παιδί ορμάει πάνω του, τον ρίχνει και ωρύεται, τον βρίζει, του ρίχνει μπουνιές. Όλα αυτά είναι πέρα από το μέτρο και βρίσκεται εκεί επειδή εκεί τον έμπρωξε ο καθηγητής του. Και δεν ήταν ο πρώτος εξού κι έχει ενεργοποιηθεί μηχανισμός πρόνοιας ώστε να μην μπορέσει ο καθηγητής να σμπρώξει κι άλλο παιδί (πέρα από το μέτρο και) στην δυστυχία.

Πουθενά δεν του ανεβάζει το εγώ του, όπως λες, (πέρα από όταν πια τον διαλέγει για την τελική συναυλία και πάλι σαν δόλωμα για να τον ταπεινώσει). Συνεχώς του κραυγάζει πως είναι ανάξιος, ένα σκουλίκι που άξιζε και τον παράτησε η μητέρα του. Ούτε σε ένα σημείο δεν τον εξυψώνει. Μάλιστα αργότερα που δικαιολογεί εαυτόν, λέει ακριβώς αυτό: δεν πρέπει να λέμε "μπράβο" γιατί κάποιος θα αρκεστεί σε αυτό (πράγμα, παραμπιπτόντως, με το οποίο θα διαφωνήσει μαζί του όλη η σύγχρονη ψυχιατρική και ψυχανάλυση).

Πουθενά δεν δείχνει μεταμέλεια για τον μαθητή που αυτοκτόνησε. Μήτε παραδέχεται την δική του ευθύνη σχετικά, αφού αποκρύπτει από την μπάντα πως πρόκειται για αυτοκτονία και το παρουσιάζει σαν τροχαίο.
Οι χώροι αυτοί έχουν πολύ ανταγωνισμό αλλά αν γίνονται αδίστακτοι κι ισοπεδωτικοί, όπως λες, αυτό είναι ακριβώς από ανθρώπους όπως αυτός.

Σε καμία περίπτωση ο καθηγητής δεν προστατεύει τον μαθητή. Συνεχώς τον απαξιώνει, τον εκθέτει διακινδυνεύοντας την ψυχική και σωματική του υγεία. Το τροχαίο που έχει το έχει λόγω της πίεσης.

Μήπως έπρεπε να μείνεις στην πρώτη θέαση;